Catherine Noë (1967) heeft als kind veel getekend en kreeg tekenles. Ze was al jaren van plan te gaan schilderen... tot een vriendin haar meenam naar een atelier om daar elke dinsdagmorgen te gaan schilderen. De geboorte van een passie was een feit. De academie voor schone kunsten in Arendonk heeft ze met hoogste onderscheiding afgrond.
In haar vrije tijd schildert ze. In het dagelijkse leven werkt ze in de zorg. De mens blijft haar boeien. Er is altijd zoveel meer moois in iemand dan wat je op het eerste gezicht ziet. Dat is ook wat haar aanspreekt in de straatbeelden, ze maken haar nieuwsgierig naar wat je niet ziet. Ze probeert de sfeer vast te leggen die ze voelt bij een foto of een herinnering. Bij de mensen op het doek kun je de mooiste verhalen bedenken. Het zijn alledaagse taferelen die dat ook weer niet zijn, het is nooit wat het lijkt.
Behalve de beelden en compositie, zijn kleuren voor haar belangrijk omdat ze emotie verwoorden. Na jaren van zoeken, proberen, durven, doen en veranderen zou je haar stijl het beste kunnen omschrijven als realistisch in een impressionistische sfeer.